ROZDZIAŁ 19

Bardzo przepraszam, że tak długo mnie nie było, ale przechodziłam przez mały jesienny kryzys. Pomysł na rozdział miałam, ale nie potrafiłam tego napisać. Więc proszę, wybaczcie mi to, błagam!
_________________________________

Siedziałam w Wielkiej Sali przy stole Gryffindoru. Jedną ręką podpierałam głowę, drugą grzebałam widelcem w talerzu. Byłam tak śpiąca, że nie miałam nawet siły jeść. W nocy nie mogłam zasnąć. Kiedy tylko mi się to udało, obudziłam się ze strasznego koszmaru, zlana potem i przerażona. Ręce mi się trzęsły, nie potrafiłam się uspokoić. Sen już zapomniałam. Na szczęście.

-Cześć Miona.

Powoli uniosłam głowę i odwróciłam się.

-Cześć Harry –powiedziałam cicho, ziewając. Chłopak usiadł koło mnie. Zauważyłam, że ma bardzo ponury nastrój.

-Rozmawiałeś z Ginny? –spytałam go. Przez chwilę chłopak nie odpowiadał.

-Rozmawiałem –powiedział w końcu.
-Iii?

Zapanowała cisza. Wpatrywałam się w Pottera, oczekując odpowiedzi. Kiedy minęła minuta, a chłopak wciąż nic nie mówił, zaczęłam się niepokoić.

-Harry?

-I nic Hermiono! Nic! –wybuchł brunet. –Ona nawet nie chciała mnie wysłuchać. Powiedziała, że nie potrzebuje moich przeprosin.

Harry ukrył twarz w dłoniach. Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Byłam w szoku. Nie, to niemożliwe! Przecież jeszcze dwa dni temu Ginny była załamana, bo Harry się nie zjawił, a teraz? Tak po prostu odrzuca jego przeprosiny? Nie, to nie może być prawdą.

Otworzyłam usta żeby coś powiedzieć. Wtedy do Wielkiej Sali weszła rudowłosa dziewczyna. Kiedy zobaczyła mnie i Harry’ego, odwróciła się i ruszyła do wyjścia. Wstałam i szybko ją dogoniłam.

-Ginny, poczekaj! –zawołałam. Dziewczyna się dowróciła. –Ginny, coś ty zrobiła? –spytałam ją, kiedy byłam obok niej. Po minie Rudej wiedziałam, że nie ma ochoty rozmawiać na ten temat. –Ginny, odpowiedz mi!

-Ja nie wiem Hermiono co ja zrobiłam! –krzyknęła po chwili. –Nie wiem! Ja nie chciałam tego powiedzieć. Sama byłam zdziwiona –Ginny na chwilę zamilkła. Ukryła twarz w dłoniach. –Jestem beznadziejna.

Popatrzyłam na przyjaciółkę ze współczuciem. Nie potrafiłam patrzeć jak cierpi.

-Nie martw się. Będzie dobrze.

Objęłam ją ramiem.

-Idź coś zjeść.

Ginny kiwnęła mi na zgodę i weszła do Wielkiej Sali. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. To trzeba mieć prawdziwego pecha, żeby coś takiego się zdarzyło.

Poszłam do swojego dormitorium po książki i ruszyłam do sali od transmutacji. Ku mojemu zdziwieniu stał tam Harry. Był sam. Miałam ochotę do niego podejść, wytłumaczyć mu co się stało, ale wiedziałam, że tę sprawę Ginny musi załatwić sama.

Drzwi się otworzyły i stanęła w nich profesor McGonagall.

-Wejdźcie –powiedziała chłodno. Uczniowie bez słowa weszli do sali i zajęli miejsca.

-Dzisiaj zajmiemy się transmutacją ludzką. Teoria była już w szóstej klasie, więc sprawdzę co pamiętacie.

Wszyscy zaczęli się rozglądać po klasie. Chyba nikt oprócz mnie nie pamiętał materiału z poprzedniego roku.

-Jak brzmi pierwsza zasada Montekiego?

Moja wyćwiczona ręka wystrzeliła w górę z zadziwiającą prędkością. Reszta uczniów popatrzyła na mnie ze znudzeniem. Co roku lekcje wyglądały tak samo. To znaczy, że wszyscy czekali aż odpowiem nauczycielom na pytania.

-Tak panno Granger?

-Pierwsza zasada Montekiego mówi, że każdy przedmiot bądź zwierzę można przemienić tylko w coś o taki samo lub mniej złożonej budowie –wyrecytowałam z pamięci. –Ta zasada jest błędna –dodałam  po chwili.

-Dobrze. Pięć punktów dla Gryffindoru. Tak jak wspomniała panna Granger zasada ta została obalona. Jeden z najmądrzejszych czarodziejów czasów starożytnych, Dekracjusz, zamienił stół w krowę i tym samym zaprzeczył zasadzie ustanowionej przez Montekiego, bo według niego taki czyn był niemożliwy. Uczymy się tej zasady tylko dlatego, iż może się ona pojawić na OWUTEMach.

Wszyscy uczniowie popatrzyli się na siebie ponuro. Jestem pewna, że większość z nich w ogóle nie zna teorii transmutacji, a przecież to jest banalnie proste.

-Ale waszym zadaniem na tej lekcji jest zmiana własnej dłoni w szczypce raka. Nie jest to takie trudne, więc nie patrzcie tak na mnie. Do dzieła.

Od razu złapałam za różdżkę i zaczęłam ćwiczyć zaklęcie. Za piątym razem nastąpiła zmiana, bo moja dłoń nie przypominała już dłoni. Zamiast niej z ramienia wyrastały mi piękne, czerwone szczypce raka, takie jakie rysują w mugolskich bajkach dla dzieci.

-Proszę zobaczyć, pannie Granger się udało –odezwała się nauczycielka. Głowy wszystkich zebranych zwróciły się w moją stronę. –Brawo. Dziesięć punktów dla Gryffindoru.

Uśmiechnęłam się lekko. Bardzo lubię gdy nauczyciele mnie chwalą. Pokazuje też wtedy wszystkim Ślizgonom, że pochodzenie jest nie ważne, że do czarowania trzeba mieć talent oraz być inteligentnym.

-Pewnie jesteś z siebie bardzo zadowolona, co Granger? –usłyszałam cichy głos po swojej lewej stronie. No tak, Draco.

-A żebyś wiedział, że tak, Malfoy –odparłam również szeptem. –W porównaniu do ciebie umiem rozróżnić jeden koniec różdżki od drugiego.

-No tak, bo Panna –Wszystko –Wiedząca –Granger jest świadoma tego jaka jest mądra i cudowna –powiedział złośliwie chłopak.

-Panie Malfoy, proszę nie gadać –upomniała blondyna nauczycielka. Draco natychmiast zamilkł, a ja tylko prychnęłam pogardliwie, jak to miałam w zwyczaju. Zajęłam się pracą.

Chciałam wyćwiczyć to zaklęcie do perfekcji, a do tego potrzebowałam się skupić. Na szczęście potrafiłam nie zwracać uwagi na otoczenie.

-Bo widzisz Granger –drgnęłam słysząc nagle męski głos tuż obok swojego ucha. –Jesteś całkiem niezła jak na szlamę.

Odwróciłam głowę w stronę Malfoya. Nie wiem czemu to zrobiłam. Może z przyzwyczajenia, a może dlatego, że zdziwiła mnie jego wypowiedź. Byłam w jeszcze większym szoku gdy zobaczyłam, że chłopak się uśmiecha. Nie tak złośliwie jak zawsze, ale bardziej… normalnie.

Popatrzyłam w jego stalowoszare oczy i cicho przełknęłam ślinę. Nasze twarze dzielił centymetr. Poczułam jak moje serce przyspiesza, a oddech staje się płytszy. Czułam się dziwnie. Miałam ochotę… pocałować Malfoya.

Trwałam tak przez kilka sekund. Opanuj się Hermiono rozkazal mi mój rozsądek. Szybko odwróciłam głowę, ciesząc się, że jeszcze do końca nie zwariowałam. W tym samym momencie zauwarzyła to profesorka.

-Panie Malfoy, proszę nie rozmawiać.

McGonagall podeszła do mojego stolika.

-Może nam pan pokaże jak poprawnie rzucić to zaklęcie?

Malfoy złapał różdżkę i wycelował w dłoń.

-Emerto –mruknął pod nosem, ale nic się nie stało. Zaśmiałam się z tego w duchu.

-Widzę, że nie potrafisz. Masz się tego nauczyć na kolejną lekcję, panie Malfoy –powiedziała nauczycielka głosem nie znoszącym sprzeciwu. –A i jeszcze jedno. Od dzisiaj panna Granger będzie  udzielała ci korepetycji z transmutacji.

Otworzyłam szeroko oczy. Dyskretnie uszczypnęłam się w ramię, mając nadzieję, że to sen, ale wciąż uparcie się nie budziłam. Zacisnęłam zęby i wlepiłam wzrok w blat. Do końca lekcji siedziałam cicho.

***

Zaczęła się lekcja transmutacji. Usiadłam obok Hermiony Granger i wyjąłem podręcznik i różdżkę. Położyłem je na stole i popatrzyłem na nauczycielkę.

-Dzisiaj zajmiemy się transmutacją ludzką. Teoria była już w szóstej klasie, więc sprawdzę co pamiętacie.

Wszyscy zaczęli się rozglądać po klasie. Odnosłem wrażenie, że chyba nikt oprócz Granger nie pamiętał materiału z poprzedniego roku.

-Jak brzmi pierwsza zasada Montekiego?

Ręka dziewczyny siedzącej obok mnie wystrzeliła w górę. Wszyscy tylko na nią popatrzyli. Na każdej lekcji to tak wyglądało.

-Tak panno Granger?

-Pierwsza zasada Montekiego mówi, że każdy przedmiot bądź zwierzę można przemienić tylko w coś o taki samo lub mniej złożonej budowie –wyrecytowała dziewczyna z pamięci. –Ta zasada jest błędna –dodała  po chwili. Uniosłem lekko brwi. Nie wiedziałem, że jakakolwiek teoria której się uczymy jest niepoprawna. Właśnie miałem zapytać po co nam ta wiedza, ale uprzedziła mnie nauczycielka.

-Dobrze. Pięć punktów dla Gryffindoru. Tak jak wspomniała panna Granger zasada ta została obalona. Jeden z najmądrzejszych czarodziejów czasów starożytnych, Dekracjusz, zamienił stół w krowę i tym samym zaprzeczył zasadzie ustanowionej przez Montekiego, bo według niego taki czyn był niemożliwy. Uczymy się tej zasady tylko dlatego, iż może się ona pojawić na OWUTEMach.

Wszyscy uczniowie popatrzyli się na siebie ponuro. Ja również. Nigdy nie uczyłem się teorii, to przecież się nie przydaje.

-Ale waszym zadaniem na tej lekcji jest zmiana własnej dłoni w szczypce raka. Nie jest to takie trudne, więc nie patrzcie tak na mnie. Do dzieła.

Niechętnie sięgnąłem po różdżkę i zacząłem ćwiczyć. Nie widziałem sensu w zmienianiu dłoni w to czerwone coś. Przecież to kompletna głupota. Po co komu szczypce zamiast ręki?

Ćwiczyłem zaklęcie co chwila ziewając.

-Proszę zobaczyć, pannie Granger się udało –odezwała się nauczycielka. Głowy wszystkich zebranych zwróciły się w jej stronę. –Brawo. Dziesięć punktów dla Gryffindoru.

Spojrzałem na jej dłoń, a raczej coś co kiedyś dłonią było, bo teraz z ramienia Granger wyrastały czerwone szczypce. Odwróciłem głowę i prychnąłem bardzo, bardzo cicho. Kątem oka zauważyłem, że dziewczyna się uśmiecha do samej siebie.

-Pewnie jesteś z siebie bardzo zadowolona, co Granger? –szepnąłem do niej ze złością.

-A żebyś wiedział, że tak, Malfoy –odparła również cicho. –W porównaniu do ciebie umiem rozróżnić jeden koniec różdżki od drugiego.

-No tak, bo Panna –Wszystko –Wiedząca –Granger jest świadoma tego jaka jest mądra i cudowna –powiedziałem złośliwie. McGonagall chyba zauważyła, że coś mówię, bo szybko zareagowała.

-Panie Malfoy, proszę nie gadać –upomniała mnie. Natychmiast zamilkłem, a Gryfonka tylko prychnęła pogardliwie, jak to miała w zwyczaju i zajęła się pracą. Widać było, że chce perfekcyjnie rzucać to zaklęcie, bo zawzięcie ćwiczyła. Chyba potrafiła nie zwracać uwagi na otoczenie, bo mimo hałasu dobrze jej szło.

Nachyliłem się nad brązowowłosą i szepnąłem:

-Bo widzisz Granger –drgnęła słysząc nagle mój głos tuż obok swojego ucha. –Jesteś całkiem niezła jak na szlamę.

Dziewczyna odwróciła głowę w moją stronę. Widać było, ze jest w szoku, że udało mi się ją zaskoczyć tym zdaniem. Uśmiechnąłem się lekko, nie tak złośliwie jak zawsze, ale bradziej jak zwykły człowiek. Moją twarz dzielił zaledwie centymetr od twarzy Granger. Czułem na sobie jej oddech, który gwałtownie przyspieszył. Bawi mnie to jak działam na dziewczyny. Jednak Granger jest inna, zdołała się opanować, bo odwróciła szybko głowę. Wtedy znowu upomniała mnie McGonagall. Podeszła do naszego stołu i kazałami rzucić ćwiczone zaklęcie. Niechętnie wziąłem różdżkę i mruknąłem pod nosem:

-Emerto –powiedziałem, celując w dłoń, ale żadnych efektów widać nie było. Przekląłem cicho, mając nadzieję, że stojąca nade mną kobieta tego nie słyszy.

-Widzę, że nie potrafisz. Masz się tego nauczyć na kolejną lekcję, panie Malfoy –powiedziała nauczycielka głosem nie znoszącym sprzeciwu. –A i jeszcze jedno. Od dzisiaj panna Granger będzie  udzielała ci korepetycji z transmutacji.

Tym stwierdzeniem McGonagall sprawiła, że zamilkłem. Przez chwilę trawiłem usłyszaną informację zanim w pełni dotarł do mnie sens tych słów. Przekląłem po raz kolejny. Zerknąłem w bok. Granger miała szeroko otwarte oczy. Najwidoczniej nie potrafiła uwierzyć w to co słyszy. Nagle zauważyłem, że Fred Weasley patrzy się na mnie ze złością. Z jego miny wywnioskowałem, że obserwował mnie przez całą lekcję. Popatrzyłem na niego i uśmiechnąłem się złośliwie i z widoczną pogardą.

_____________________________

Rozdział trochę dłuższy nż zwykle, mam nadzieję, że was to cieszy. Zapraszam wszystkich do polubienia mojej stronki na facebooku. Znajdują się an niej informacje o moich pięciu blogach. Zaparaszam KLIK
Pozdrawiam wszystkich czytelników